جَو

اتمسفر و تركيبات سياره مشتري

اتمسفر:

مشتري، سياره اي گازي است و مانند زمين سطح جامدي ندارد.(اما احتمالا هسته اي جامد وسنگي دارد كه جرم آن 10 تا15 برابر جرم زمين است). هنگامي كه به مشتري نگاه كنيم، ابرهايي از گازهاي يخ زده مي بينيم كه با سرعت زيادي در اتمسفر حركت مي كنند. اتمسفر مشتري از 90% هيدروژن و10% هليم تشكيل شده است. مقادير بسيار اندكي(07/0%) متان،‌آب،‌آمونيوم و گرد و غبار سنگي هم وجود دارد.

گوشته:

هيدروژن متراكم شده موجود در گوشته، احتمالا در اثر جريانهاي الكتريكي حاصل از ميدان مغناطيسي قوي مشتري به وجود مي آيد. گوشته خارجي از‌ هيدروژن مايع وگوشته داخلي ازهيدروژن فلزي مايع تشكيل شده است. لايه هاي متراكم شده هيدروژن، به اندازه اي فشرده شده اند كه هرگز نمي توان آنها را روي زمين به وجود آورد. فشار به قدري زياد است كه ملكولهاي هيدروژن درون مشتري، گرما و الكتريسيته را به خوبي يك فلزمنتقل مي كنند(هيدروژن در شرايط زمين چنين رفتاري را از خود نشان نمي دهد). درون مشتري، الكترونهاي ملكول هيدروژن، به طور آزادانه، از ملكولي به ملكول ديگر حركت مي كنند(مثل الكترونهاي فلز) و همين امر باعث هدايت الكتريكي و گرمايي ان مي شود.

هسته:

در مركز سياره، هسته سنگي مذابي وجود دارد كه بزرگتر و سنگينتر از كل زمين است. دماي آن 20000 درجه سلسيوس است يعني حدودسه برابر داغتر از هسته زمين مي باشد.

گرماي دروني:

مشتري، منبع گرماست. اين سياره، 6/1 برابر انرژي را كه از خورشيد دريافت مي كند، بازمي تاباند. اين انرژي در اثر انقباض مشتري ايجاد مي شود كه به علت گرانش رخ داده و ايجاد گرما مي كند. مشتري همچنان رو به سرد شدن مي رود و انرژي دروني خود را از دست مي دهد(اين انرژي از منظومه شمسي دريافت مي شود).

آيا مشتري از طريق همجوشي هسته اي انرژي توليد مي كند؟ نه. مشتري،‌بزرگترين غول گازي، كوچكتر از آن است كه بتواند در هسته چنان حرارت بالايي ايجاد كند كه سبب همجوشي هسته اي شود(براي شروع همجوشي هيدروژن، حدود 3 ميليون درجه گرما لازم است). براي انجام همجوشي هسته اي، بايد جسمي با جرم چندين برابر جرم مشتري وجود داشته باشد(از نظر تئوري، حدود 8%جرم خورشيد).

ميدان مغناطيسي:

مشتري ميدان مغناطيسي بسيار قوي دارد. احتمالا ميدان مغناطيسي آن به واسطه چرخش لايه عميق هيدروژن فلزي و از طريق جريانهاي الكتريكي، ايجاد مي شود.

ميدان مغناطيسي مشتري(مگنتوسفر مشتري) در فضا تا ميليونها مايل گسترش دارد. ادامه اين ميدان مغناطيسي(كه توسط بادهاي خورشيدي گسترش مي يابد) تا مدار زحل مي رسد. ذرات باردار بسيار زيادي در اين مگنتوسفر و به ويژه در بخشهاي داخلي اين ميدان، به دام مي افتند. بههمين علت است كه تابش مشتري، از سيارت ديگربيشتر است.

درسطح گازي مشتري و به صورت نوارهايي عرضي، بادهاي بسياري مي وزد كه سرعت آنها بالغ بر 400 مايل بر ساعت(620كيلومتر بر ساعت) است. در نوارهاي مجاور هم جهت وزش باد مخالف هم است. نوارهاي روشن رنگ، را پهنه و نوارهاي تيره رنگ را نوار مي ناميم.

تفاوت در رنگ آنها،‌به علت تفاوت در تركيب شيميايي و دماست اما دلايل آن غالبا ناشناخته مانده است. رنگ هر منطقه، به عرض جغرافيايي(بلندي) آن بستگي دارد.

بررسيهايي كه توسط فضاپيماي پيونيرناسا، در سال 1973، انجام شدنشان داد كه نوارهاي تيره گرمتر از پهنه هاي روشن هستند. احتمالا اين بدان معناست كه نوارهاي تيره(گرمتر) نسبت به پهنه هاي روشن(سردتر) در عرض جغرافيايي پايينتري قرار دارند.

لكه قرمز بزرگ

لكه قرمز مشتري، طوفاني بزرگ و قديمي دراتمسفر نيمكره جنوبي مشتري است. اين طوفان، گردبادي(پرفشار) بسيار شبيه طوفانهاي بزرگ و غول پيكر هستند. رنگ آن صورتي تا پرتغالي است.

اندازه و رنگ اين گردباد سالانه تغيير مي كند. طول آن حدود 17000 مايل(28000 كيلومتر) و عرض آن حدود 9000 مايل(14000 كيلومتر)‌است. اين طوفان، بزرگترين گردباد منظومه شمسي است. اين طوفان به قدري بزرگ است كه سه كره زمين در آن جاي مي گيرد.

لكه قرمز مشتري، در سال 1664 توسط رابرت هوك كشف شد. يكي از دلايلي كه طوفانهاي مشتري در مقايسه با طوفانهاي زمين بسيارطولانيترهستند(به غير از تفاوت بسيار دراندازه و وجود منبع گرماي داخلي در مشتري) اين است كه اين طوفانها بالاي خشكي جريان ندارند. در حاليكه، در زمين،‌ قسمت عمده انرژي طوفانها هنگامي كه روي خشكيها جريان مي يابند، از بين مي رود.

لكه هاي سفيد كوچكي هم روي اين طوفانهاي غول آسا ديده مي شود. رنگ آنها، ناشي از اندركنشهاي شيميايي است كه در اتمسفر رخ مي دهد.

درسطح گازي مشتري و به صورت نوارهايي عرضي، بادهاي بسياري مي وزد كه سرعت آنها بالغ بر 400 مايل بر ساعت(620كيلومتر بر ساعت) است. در نوارهاي مجاور هم جهت وزش باد مخالف هم است. نوارهاي روشن رنگ، را پهنه و نوارهاي تيره رنگ را نوار مي ناميم.

تفاوت در رنگ آنها،‌به علت تفاوت در تركيب شيميايي و دماست اما دلايل آن غالبا ناشناخته مانده است. رنگ هر منطقه، به عرض جغرافيايي(بلندي) آن بستگي دارد.

بررسيهايي كه توسط فضاپيماي پيونيرناسا، در سال 1973، انجام شدنشان داد كه نوارهاي تيره گرمتر از پهنه هاي روشن هستند. احتمالا اين بدان معناست كه نوارهاي تيره(گرمتر) نسبت به پهنه هاي روشن(سردتر) در عرض جغرافيايي پايينتري قرار دارند.

اقمار مشتري

مشتري،‌ چهار قمر بزرگ و تعداد زيادي قمر كوچك دارد(تاكنون 60 قمر شناسايي شده است ). نخستين بارگاليله، در سال 1610، با استفاده از تلسكوپ 20، چهار قمر بزرگ مشتري، ايو(كه از نظر آتشفشاني فعال است)، اروپا، گانيمدا(بزرگترين قمر مشتري،‌سمت چپ تصوير) و كاليستو را كشف كرد. اين اقمار به نام قمرهاي گاليله شناخته مي شوند.

قمرهاي مشتري(به ترتيب فاصله از مشتري) عبارتند از: متيس،‌آدراستيا، آمالتيا، تب، ايو، اروپا،‌گانيمدا(بزرگترين)، كاليستو(دومين قمر بزرگ)، لدا(كوچكترين قمر)، هيماليا، ليسيتيا، الارا، آنانك، كارم، پاسيفايي، سينوپ و بسياري قمرهاي ديگر كه به تازگي كشف شده اند و هنوز نامي براي آنها انتخاب نشده است.

متيس

متيس، نزديكترين قمربه مشتري است. قطرمتيس، 25 مايل(40 كيلومتر) است و در فاصله 79500 مايلي(128000 كيلومتري) مشتري و در حلقه اصلي اين سياره به دور آن مي چرخد. متيس و قمر بعدي، آدراستيا، احتمالا منبع گرد و غبار اين حلقه هستند. جرم متيس، 9 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 294780/0 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. سرعت چرخش آن، از سرعت چرخش مشتري حول محورش بيشتر است. متيس، در سال 1980، توسط استفان سينوت(وياجر2) كشف شد.

آدراستيا

آدراستيا دومين قمر نزديك به مشتري است. قطر آدراستيا، 12 مايل(20كيلومتر) است و در فاصله 80000 مايلي(129000 كيلومتري) مشتري و در حلقه اصلي اين سياره به دور آن مي چرخد. آدراستيا و قمر اول، متيس، احتمالا منبع گرد و غبار اين حلقه هستند. جرم آدراستيا، 91/1 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 29826/0 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. سرعت چرخش آن، از سرعت چرخش مشتري حول محورش بيشتر است. آدراستيا، در سال 1979، توسط دي.جويت و اي.دانيلسون(وياجر2) كشف شد.

آمالتيا

آمالتيا، سومين قمر نزديك به مشتري و سرخترين جسم منظومه شمسي است. قطر آمالتيا، 83×91×145 مايل(134×146×232كيلومتر) است و در فاصله 112700 مايلي(181300 كيلومتري) مشتري و در حلقه گوسامر اين سياره به دور آن مي چرخد. آمالتيا و تب، احتمالا منبع گرد و غبار اين حلقه هستند. جرم آمالتيا، 2/7 در ده به توان بيست و يك كيلوگرم است. 49817905/0 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(هميشه يك سمت آن رو به مشتري است).آمالتيا بيش ازگرمايي كه از خورشيد مي گيرد، از خود گرما ساطع مي كند. آمالتيا، در سال 1892، توسط ادوارد امرسون برناردكشف شد

.

تب

تب، چهارمين قمر نزديك به مشتري است. قطرتب، 56×68 مايل(90×110كيلومتر) است و در فاصله 138000 مايلي(222000 كيلومتري) مشتري مي چرخد. آمالتيا و تب، احتمالا منبع گرد و غبار حلقه گوسامرهستند. جرم تب، 8 در ده به توان هفده كيلوگرم است. 6745/0 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(هميشه يك سمت آن رو به مشتري است). تب، در سال 1980، توسط استفان سينوت(وياجر2) كشف شد.

اقمار گاليله

ايو

ايو قمري بزرگ و صخره اي است كه از نظر ولكانيكي فعال مي باشد. ازاين آتشفشان، سولفور مذاب خارج مي شوددر نتيجه سطح مشتري بسيار رنگارنگ است. اين قمر دروني ترين قمر از اقمار چهارگانه گاليله بوده و از نظر بزرگي سومين آنهاست. قطرآن 1942 مايل(3636 كيلومتر) است و تقريبا هم اندازه ماه مي باشد. ميانگين فاصله ايو از مشتري، 220000 مايل(422000 كيلومتر) مي باشد. جرم آن 93/8 در ده به توان بيست و دو مي باشد. 77/1 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. در اطراف مشتري و نزديك مدار ايو، ابر پلاسمايي گردي وجود دارد(پلاسماي ايو ناميده مي شود) كه به علت ميدان مغناطيسي قوي مشتري تشكيل شده است و همانطور كه مي چرخد، يونها را از ايو مي گيرد. ايو مانند يك ژنراتور الكتريكي عمل مي كند. ايو، در سال 1610، توسط گاليله و ماريوس(جداگانه)كشف شد.

شكل : دو انفجار سولفوري در سطح ايو. پيلان پاترا، دهانه آتشفشاني در سمت چپ كه تا فاصله 86 مايلي از سطح، سولفور را پرتاب مي كند.

اول رومر(1710-1644) منجم دانماركي نخستين كسي بود كه در سال 1676-1675 نشان داد كه سرعت نور، محدود است. اول با مشاهده گرفتگي ايو قمر مشتري به هنگام تغيير فاصله مشتري از زمين ، به اين نتيجه رسيد. وي متوجه شد كه دوره چرخش مدار ايو،‌20 دقيقه اختلاف دارد و نتيجه گرفت كه اين اختلاف بايد به علت فاصله بينهايت زيادي باشد كه نور براي رسيدن به زمين طي مي كند. بر طبق محاسبات وي، سرعت نور حدود 225000كيلومتر بر ثانيه است(در واقع سرعت نور كمي بيشتر از اين حد است و حدود 299792 كيلومتر بر ثانيه مي باشد).

اروپا

اروپا ،‌ قمربزرگ، چگال و يخي مشتري است. اروپا، صافترين جسم منظومه شمسي است. سطح آن پوشيده از نشانهايي طويل و متقاطع است(اما كراترهاي اندكي دارد)روي سطح آن اسيد سولفوريك منجمد هم يافت مي شود. . قطرآن كمتر از2000 مايل(3138 كيلومتر) و كوچكتر از ماه است. 55/3 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. يعني فاصله اروپا از مشتري،حدود 420000 مايل(670900كيلومتر) است. جرم آن 80/4 در ده به توان بيست و دو مي باشد. اروپا در سال ، 1610، توسط گاليله و ماريوس(جداگانه)كشف شد.

گانيمدا

گانيمدا، قمربزرگتر، خارجي ترويخي مشتري است كه پوشيده از كراترهاي برخوردي و گسلهاي موازي است. . قطر آن حدود3400 مايل(5268كيلومتر) است و در فاصله 664000 مايلي(1070000 كيلومتري) مشتري مي چرخد. گانيمدا داراي ميدان مغناطيسي است و احتمالا هسته اي از آهن مذاب دارد. 75/171 ساعت(15/7 روز زمين) طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. جرم آن، 48/1 در ده به توان بيست و سه كيلوگرم است.گانيمدا، در سال 1610، توسط گاليله و اس.ماريوس(جداگانه)كشف شد. گانيمدا بزرگترين قمر در منظومه شمسي است. به علاوه از سيارات تير و پلوتون هم بزرگتر مي باشد.

كاليستو

كاليستو ، قمر بزرگ، يخي، تيره رنگ،‌كم چگال و خارجي مشتري است كه پوشيده از كراترهاي برخوردي و مواد خارجي است. قطرآن حدود 3000 مايل(4800 كيلومتر) مي باشد و دومين قمر بزرگ مشتري است و تقريبا هم اندازه تير مي باشد. بزرگترين كراترهاي برخوردي منظومه شمسي، والهالا، در كاليستو قرار دارد و داراي لكه هاي درخشاني به عرض 600 كيلومتر مي باشد و حلقه هايي دارد كه تقريبا تا 3000كيلومتري خارج آن قرار دارند. كاليستو، در فاصله 1170000مايلي(1883000 كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم آن، 08/1 در ده به توان بيست و سه كيلوگرم است. 8/400ساعت=7/16 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. كاليستو، در سال 1610، توسط گاليله و اس.ماريوس(جداگانه)كشف شد.

لدا

لدا، نهمين و كوچكترين قمرمشتري است. قطرآن،9/9 مايل(16كيلومتر) است و به طور ميانگين، در فاصله 11094000 مايلي(6900000 كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم لدا، 68/5 در ده به توان پانزده كيلوگرم است. 72/238 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. لدا، در سال 1974، توسط چارلز كول كشف شد.

هيماليا

هيماليا، دهمين قمرمشتري است. قطرآن،110 مايل(170كيلومتر) است ودر فاصله 7000000 مايلي(11480000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم هيماليا، 5/9 در ده به توان هيجده كيلوگرم است. 5662/250 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. هيمايا، در سال 1904، توسط سي.پرين كشف شد

ليسيتا

ليسيتا، يازدهمين قمرمشتري است. قطرآن،15 مايل(24كيلومتر) است ودر فاصله 7200000 مايلي(11720000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم ليسيتا، 8 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 22/259 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. درباره ليسيتا مطالب بسيار كمي شناخته شده است. ليسيتا، در سال 1938، توسط اس.نيكولسون كشف شد.

الارا

الارا، دوازدهمين قمرمشتري است. قطرآن،50 مايل(2480كيلومتر) است ودر فاصله 7250000 مايلي(11737000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم الارا، 8 در ده به توان هفده كيلوگرم است. 6528/259 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد. درباره الارا مطالب بسيار كمي شناخته شده است. الارا، در سال 1905، توسط سي.پرين كشف شد.

آنانك

آنانك، سيزدهمين قمرمشتري است. قطرآن،5/12 مايل(20كيلومتر) است ودر فاصله 13100000 مايلي(21200000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم آنانك، 4 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 631 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(در خلاف جهت مشتري مي چرخد). درباره آنانك مطالب بسيار كمي شناخته شده است. آنانك، در سال 1951، توسط اس.نيكولسون كشف شد.

كارم

كارم، چهاردهمين قمرمشتري است. قطرآن،5/18 مايل(30كيلومتر) است ودر فاصله 13800000 مايلي(22600000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم آنانك، 9 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 692 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(در خلاف جهت مشتري مي چرخد). درباره كارم مطالب بسيار كمي شناخته شده است. كارم، در سال 1938، توسط اس.نيكولسون كشف شد.

پاسيفايي

پاسيفايي، پانزدهمين قمرمشتري است. قطرآن،22 مايل(36كيلومتر) است ودر فاصله 14600000 مايلي(23500000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم پاسيفايي، 2 در ده به توان بيست و سه كيلوگرم است. 735 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(در خلاف جهت مشتري مي چرخد). درباره پاسيفايي مطالب بسيار كمي شناخته شده است. كارم، در سال 1908، توسط پي.ملوت كشف شد.

سينوپ

سينوپ، شانزدهمين قمرمشتري است. قطرآن،5/17 مايل(28كيلومتر) است ودر فاصله 14700000 مايلي(23700000كيلومتري) مشتري مي چرخد. جرم سينوپ، 8 در ده به توان شانزده كيلوگرم است. 758 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(در خلاف جهت مشتري مي چرخد). درباره سينوپ مطالب بسيار كمي شناخته شده است. سينوپ، در سال 1914، توسط اس.نيكولسون كشف شد.

جي1

هفدهمين و خارجي ترين قمر، اس1999جي1، كوچكترين قمر شناخته شده اي است كه به دور مشتري مي چرخد. قطرآن،3مايل(5كيلومتر) است ودر فاصله 15 ميليون مايلي(24 ميليون كيلومتري) مشتري مي چرخد. 774 روز زمين طول مي كشد تا اين قمر يك دور حول مشتري بچرخد(در خلاف جهت مشتري مي چرخد). اين قمر، در سال 2000، توسط رابرت اس. مك ميلان( در برنامه فضايي دانشگاه آريزونا) كشف شد

فاصله از خورشيد

قطر

جرم

تعداد اقمار

يك روز مشتري(دوره چرخش)

يك سال مشتري(يك دور چرخش حول خورشيد)

سرعت گريز

متوسط دماي سطح

قدرت بازتاب

چگالي

انحراف محور

انحراف مداري

بيضويت مداري(انحراف از دايره)

پريليان(نزديكترين فاصله به خورشيد)

آفليان(دورترين فاصله به خورشيد)

AU 5203، 480000000مايل، 778330000كيلومتر

88700مايل، 142800كيلومتر

9/1 در ده به توان بيست و هفت كيلوگرم 318برابرزمين

16

8/9 ساعت زمين، 40/0روز زمين

86/11سال زمين

59500 متر بر ثانيه

244- فارنهايت، 153- سلسيوس، 120كلوين

44/0

1314كيلوگرم بر مترمكعب

08/3 درجه

3/1 درجه

048/0

740900000 كيلومتر

815700000 كيلومتر

حلقه ها

مشتري، حلقه هاي كم نور و تيره اي دارد كه از قطعات كوچك سنگ و گرد و غبار تشكيل شده اند. اين حلقه ها، در سال 1980، توسط فضاپيماي وياجر1 ناسا كشف شدند. هنگامي كه وياجر2 به مشتري فرستاده شد، اين حلقه ها بيشتر مورد بررسي قرار گرفتند. قدرت بازتاب اين حلقه ها، 05/0 است. آنها مقدار زيادي از نوري را كه جذب مي كنند، باز نمي گردانند.

حلقه هاله: حلقه اي عريض و تيره است كه به شكل نان گرد مي باشد. عرض آن حدود 22800 و ضخامت آن حدود 20000 كيلومتر است. اين حلقه از 100000 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود. لبه خارجي هاله،‌ به حلقه اصلي محدود مي شود.

حلقه اصلي: عرض آن 6400 كيلومتر و ضخامت آن كمتر از 30 كيلومتر است. جرم اين حلقه بسيار نازك، ‌حدود ده به توان سيزده كيلومتر است. پهناي حلقه حدود 7000 كيلومتر است. اين حلقه از 122800 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود و لبه خارجي آن 129130كيلومتر از مركز مشتري فاصله دارد. دو قمر كوچك آدراستا و متيس،‌در حلقه اصلي مي چرخند و احتمالا منبع گردو غبار اين حلقه هستند.

حلقه گوسامر: حلقه اي بسيار تيره و عريض است. اين حلقه خود داراي دو حلقه مي باشد، يكي از حلقه ها در ديگري فرورفته است. اين حلقه از ذرات بسيار كوچك وخرده هاي ميكروسكوپي دو قمر آمالتا و تب تشكيل شده است. حلقه گوسامر، از 129000 كيلومتري مركز مشتري آغاز مي شود و تا مدار قمر آمالتا ادامه مي يابد.

مشتري

مشتري، پنجمين و بزرگترين سياره منظومه شمسي است. اين غول گازي،‌اتمسفر ضخيمي دارد، 39 قمر شناخته شده و حلقه اي تيره و آشكار دارد. مهمترين عوارض آن، نوارهاي عرضي و لكه بزرگ قرمز رنگ(كه طوفان است) مي باشند.

مشتري، عمدتا از گاز تشكيل شده است. اين سياره بزرگ، دو برابر گرمايي كه از خورشيد جذب مي كند، از خود نور ساطع مي كند. به علاوه ميدان مغناطيسي بسيار قوي دارد. مشتري در قطبين پهن مي شود و در استوا محدب است.

اندازه

قطر مشتري 88700 مايل(142800 كيلومتر) است كه اندكي بيشتر از 11 برابر قطر زمين است. مشتري آنقدر بزرگ است كه مي توان همه سيارات منظومه شمسي را در آن جاي داد(اگر مشتري خالي و ميان تهي بود)

جرم و گرانش

جرم مشتري،‌حدود 9/1 در ده به توان بيست و هفت كيلوگرم است. اگر چه اين جرم 318 برابر جرم زمين است، ‌اما گرانش مشتري تنها 254% گرانش زمين است. اين به علت بزرگي مشتري است(و نيروي گرانشي كه يك سياره در سطح به جسم وارد مي كند،‌ متناسب با جرم آن بوده و با شعاع آن سياره رابطه عكس دارد).

يك انسان 100پوندي روي مشتري، 254 پوند وزن خواهد داشت

طول روز و سال مشتري

8/9 ساعت زمين طول مي كشد تا مشتري يك دور حول محورش بچرخد(يك روز مشتري). 8/11 سال زمين طول مي كشد تا مشتري يك دور حول خورشيد بچرخد(سال مشتري).

مشتري از گاز و مايع تشكيل شده است، بنابراين همانطور كه مي چرخد، بخشهاي مختلف آن با سرعت يكساني نمي چرخند. چرخش سريع آن، سبب ايجاد تحدب بيش از اندازه در استواي مشتري مي شود. مشتري،‌شبيه كره اي پهن شده به نظر مي رسد(پهن شده است).

مدار مشتري

فاصله مشتري از خورشيد ، 2/5 برابر فاصله زمين از خورشيد است. به طور ميانگين، مشتري 480000000 مايل(778330000 كيلومتر) از خورشيد فاصله دارد.

در آفليان(نقطه اي كه مدار مشتري،‌ بيشترين فاصله را از خورشيد دارد)، فاصله مشتري از خورشيد815700000 كيلومتر است. در پريليان(نقطه اي كه مدار مشتري،‌ كمترين فاصله را از خورشيد دارد)، فاصله مشتري از خورشيد 749900000 كيلومتر است.

در مشتري فصول وجود ندارند. فصلها در اثر انحراف محور چرخش به وجود مي آيندو محور چرخش مشتري،‌فقط 3 درجه انحراف دارد(اين انحراف براي ايجاد فصلها كافي نيست)